Extremadurako emakume txikiak

beltzez jantzirik

beren gona estuekin eta galtzerdi grisekin

eta belaun zuriak agerian

kartzelara joaten dira

semea ikustera. Handik

-abokatu bat ezin ordaindurik-

jujearengana eta

beren haurra ez dela gaiztoa,

«badaki berorrek...

lagunarte txarra...»,

eta hiruzpalau aldiz itzultzen dira,

harik eta egun batean epaileak

sumario ahantzien pilatik

ale banaka batzuk irakurri eta

-eskumuturra kondiziotan baldin balu-

behin-behineko libertatea sina dezan arte.

Ama txiki beltzik ez duten presoak berriz

haiek inork ere ez ditu gogoan.

Beraiek dira nonbait

lagun txarrak.