Urradura aintzineko karkara ederren

ondarkin hormatuak bildu nahian

nabil zure lurretan.

orlegitasunaren disdirak bihotzak

irensten zituen atzo

haizeak geroa epeldu artean.

eguzkiaren urrikia bilatzen genuen

barkamenik gabeko begi itsuetan

euriaren haiduru ginaudelarik.

amodioaren kate hautsiak zintzurra

hatsartzea trabatuz

odoleraino tinkatzen zidan

eta orain gauero

zure lurretan nabilenean

deitzen zaitut

sokorri nezazun.

 

izarretan lotu itsaso zabala edaten

genuenaren ahanzteko zalantzan

durduzatuz zihoan.

ardo berriaren erredura ahosabaian

esnearen nostalgia daukat

zure lurretan ibiltzean.

bularrak hantzen zitzaizkigun

ahurrean desgostuaren ura

ixurtzen zitzaigun bitartean.

ibai desbideratuetan etzaten ginen

arratsaren joana neurtzeko

eta erresinolak kantatzean

deitzen zintudan

sokorri nindezazun.

 

izotz arinak gure haurtzaroko hitzak

hala beharraren aldarean altxatuz

kurutzefikatu zituen barda.

igandez jantzirik jendetza galanta

mendietan barna hurbildu zen

desiraren ehortz mezetara.

negarrak gorde genituen.

larru samurretako gogoa

pizten zait noiztenka

zure lurretan nabilenean

eta gauero

deitzen zaitut

sokorri nezazun.

 

alta ainara senditzen naizenean

segur nago kabi beroa bederen

zain daukadala

zure lurretan.