HILDAKOEN ARTEAN IZENDATU NINDUTEN |
(«Epika garaiak ez dira iragan»)
Hildakoen artean izendatu ninduten,
asmo oroz, baina erabat okertu ziren,
hira berdez mozkortuak;
maiz gertatzen zaiela, nik uste,
kakatzazko pailazo horiei,
huskeria distiratsuak, produktu akituak
nazioarteko merkatuan iragarriz,
hogerlekoak lau pezetetan
saldu nahi dituzte ergel horiek.
Hemen inork sinestu dienik ez pentsa,
baina txantxa makina itzela egiten dute
deusetaz pentsatu, burua betetzekotan,
nahitaez, zama huts baten antzera.
Hildakoen artean izendatu ninduten
kontu irrigarri eta ilunak eginez.
Baina nirekin okertu ziren oro
sugandila goibel horiak, galduriko gatazkak
zibilizazio eta kulturaren garaipenak bezala
kondatzen dituzten agure adurti horiek.
Bestelako garaiak ziren,
baina inork ez gogoratu arren,
hemen ongi informatu gara eta
oraingoan ezagunak baditugu
beren zibilizazioaren egiazko aurpegierak.
Haurrek ere irakurtzen ikasi baino lehen
egia berri eta zaharrak aldarrikatzen dituzte,
datu aurkituen nabaritasunak
eskaintzen dienaz ozenki pentsatuz.
Hildakoen artean izendatu ninduten
jokalari kirten, arrakero arrunt horiek.
Urrezko iturrietan edan zuten, bai zera,
eta orain lehor eta pozointsuak daude.
Luzaro izorratu zituzten ene belardiak.
eta niri purtxileriak saldu nahi
kolonizaturiko 'basati onei' bezala;
baina, hondarrean, nire benetako truke txanpona
erakutsi nien, hots, hodi ketsuak,
oihu airatsuak, mila ezpata zutik,
arbol lerdenak bezala,
bular mehatxagarriak, ez birginenak,
andraundi ergelenak ezta ere,
ahots latz eta kementsuzko sorginenak baˇzik.
Hildakoen artean izendatu ninduten
zakar horiek beren paperetan,
inperioko hizkuntzaz idatzita betˇ,
bizien munduko zerrendatik ezabatuz gero,
aise desagertuko nintzela pentsatuz.
Baina okertu ziren nirekin oro
jainkozko hiraren kudeatzaile trauskil horiek,
bortizkeria sainduaren apezak,
beren sastagaiak eta pistolak kontsakratuz,
goren sazerdote izartsuaren monagiloak,
beren jabearen ahots hutsak.
Bidaia luzea izan da geurea,
baina ziur izan buru jotzeko zorian gaudela,
pazientzia bait dugu gure uzten haztea
urtero ikusteko nahikoa,
esku geldietan ez itxaroteko modukoa, ordea.
Hildakoen artean izendatu ninduten
beren haunditasun eta batasun bortxatuaren
kalkuluak egiterakoan, lastozko mamuek;
baina okertu ziren behin eta berriz
umeei ere beldurtzen ez dieten fantasma horiek;
nire solasak iraun zuen inoiz baino biziago,
zanpatzen utzi ez zireneko mila hitzez egindakoa,
geure sekreturik barrukoenak elkarri aitortzeko,
egiarik gorrienak aldarrikatzen jarraitzeko,
jakintzaren adierazpide guztiak azaldu ahal izateko,
nire solasak iraun zuen;
hau da herri bonen kantua,
hildakoen artean izendatu zuten herria.
© Joakin Balentzia