ITZALETATIK GUTUNA

Betiko adiskide maiteok:

Ez zekiat

zuen oroimenaren tolesduraren batean

izango ote duzuen txokotxo bat neretzat,

edo nere izena

zuen afalosteko ke laxoetan inoiz

korabilkatzen ote den oraindik.

Ez zekiat ezer, hemen

-muskerren agindupeko herrialde honetan-

zaila bait duk

herbestetik albisterik jasotzen.

Baina, horrela balitz halabeharrez,

libre nahi zaituztet utzi, erabat libre.

Ez dezan

-ezta lipar bakar batez ere-

nere izanak, nere izenak

zuen asti premiazkoa ohostu.

Ez ditzan, sekulan,

ari zaizuen memelo petral honek

zuen erabaki, zuen ekintza nahitaezkoak eragotzi.

Hainbat eta hainbat oroitze neketsuren zama

neronek eramango diat aurrerantzean.

Neroni abiatuko nauk erromes

erresuma goibeleko bideetan barrena,

harkaitz barneliluratuen laguntzaz,

ortzearen begi zorrotzen menpean.

Eta nere oinek

harrotuko duten hautsaren artean,

beste oin batzuk

(umeren batzurenak)

ikusi ahal izango dizkiat

(zapaltzen zitalkeriaz neureak)

eta hegohaize onbera

zauritzen duen mingain ankerra

eta oilarraren burua katuek janda,

zuen kopeta ederresten duen odol eskerga.

Ez duk inon basamortu

nahikoa handirik egongo

non nere gorputz satsua

nere gogo okerra ehortzi;

non nere bizarra erre

eta arrubio ederrei

begi akitu hauek eskeini;

non helikoptero goseti baten antzera

besoak amorru biziz astindu

eta iletik tira egin,

arratoi hilek eta zapata ustelduek

mutu betetzen duten urlo kiratsua

agerian laga arte;

non nere lerdeak uzten duen arrastoa

jarraitu tematsu arrengurak.

Ez duk inon basamortu

nahikoa handirik egongo

elkar ezagutu genuen eguna

ahal izateko deitoratu.

© Xabier Montoia