II
EGUBERRI GAUA
Bazterrak badoaz.
Aurkintzek ihes.
Azpian
izotzezko burukia.
Ladogako haizeak gandorra kirrutu du.
Hegan
jela-untzia.
Hel! hitz-ziri bat bota dut.
Erori naiz, olarruak segatua.
Ibaia amaitu da
itsasoa sortu da.
Ozeanoa
min ematerainoko handia da.
Hel!...
Hel!...
Ehun bider
egin dut marru kanoilerro batek bezala.
Behean
azpian
karratu bat hazi da,
burukia uharte egin da.
Marru, marru,
marruma hil.
Gor, gor, gor...
Itsasorik ez.
Elurretan nago.
Inguruan
verstaka lehor.
Esate baterako, noski.
Dena elur mardo.
Enbata banda batek narama.
Zein ote da lur hau?
Herri hau?
Groen-
Lapon-
Maita-landia?
Hodeiak zohitu du ilargi meloia
doi marraztuz harresi bat ilunpeetan.
Petrovski parkea.
Banoa.
Khodinka zelaia
dut atzean.
Aitzinean, Tver karrikaren izara.
Au-u-u!
Sadoviaraino bota dut nire «au» hau.
Gurdiz
edo kotxez,
hona hemen ni
muturra
metro bat elurpean.
Biraoak balak hegan.
«NEPak begiak itsutu dizkik?
Zulo bi dauzkak ala?
Hago hor!
NEP-kume hori!
Mozorro!»
A!
hartza
naizela.
Oker ulertze bat!
Oinezkoei
esan behar izan diet
ez naizela hartza
antza badut ere.
Baina horra
barreratik
gizontxo bat datorrela.
Pauso motzean handitzen zaio errainua.
Ilargiak
koroa egiten dio buruan.
Sinetsaraziko diot
txalupa bat
hartu behar dugula berehala.
Salbatzailea da!
Jesusen antza du.
Ona eta gozoa,
ilargiak koroatua.
Hurbildu da.
Mustaxarik gabeko begitarte gazte bat.
Ez Jesus hala ere.
Gozoagoa.
Gazteagoa.
Hona hurbilago,
komsomol bat dirudi.
Kapelurik eta txamarrarik gabe.
Galtzamotxak eta militar jaka.
Noiz eskuak bildu
otoitzerako.
Noiz besagainka
mitineko hitzaldian.
Elurraren kotoluma.
Mutila kotoluma honetan dator.
Hona hemen dena urre
arruntagorik!
Baina halako tristura batek jota
bertan gelditzen da,
dena mindua!
Eta ekin diezaiogun tzingaroen erromantzeari.
Mutila bazihoan begiak ilunabarrari so.
Ilunabarra ezin horiagoa zen.
Elurra ere horia zen Tver-eko barreran.
Mutila bazihoan ezertan ohartzeke.
Gero,
tanpez,
geldi.
Zetazko
eskuan
altzairua.
Ordubetez behatu zion ilunabarrak
begi tinkoz
mutilaren atzeko pilda bati.
Elurrak karraskaz kraskatu zituen hezurgiltzak.
Zergatik?
Nola?
Norengatik?
Lapur haizeak mutila miatu
eta gutun bat kendu zion.
Eta haizea ezkilka hasi zen Petrovski parkerantz:
- Adio...
Amaitu dut...
Ez inor egin errudun...
Zenbaterainoko
antza dugun!
Ikaragarria.
Halakorik!
Istileraino joan
eta jaka odoldua erantzi diot.
Onik ez, tobaritx!
Baina beste hura okerrago.
Badira zazpi urte zubitik beha dagoela.
Ozta jazten ahal dut jaka,
beste kalibre batekoa da.
Xaboiak ez du bitsik egiten
hortzak kalaska ari zaizkit.
Nire mutur eta nire atzapar handietako artilea
moztu dut.
Horma puska bat ispilu...
eguzki printza bat labana...
Hona hemen ia,
ia ni neu berriro.
Lasterka.
Burua helbidez irakiten.
Lehenik
Presnaiara,
handik,
karkabetan barrena.
Azturak etxezulorantz tiratzen du.
Gibelean,
puntu bat eginik,
Errusia guztietako
seme
alaba guztiak.
- Volodia!
Eguberrirako!
Zer poza!
Pozgarria benetan!...
Sarrera ilun.
Argindarra gelan.
Eta bapatean
familiak burua jiratzen du.
- Volodia!
Jauna!
Zer da hau?
Nolaz hau?
Dena gorria zaude.
Eta lepoa!
- Ez da ezer, ama,
garbituko naiz neure etxean.
Neure etxean orain
uholdea.
Ez naiz horregatik etorri.
Gurasoak!
Maiteok!
Maite nauzue noski?
Maite nauzue?
Ezta?
Entzun!
Izeba!
Arrebak!
Ama!
Itzal ezazue pinua!
Itxi ezazue etxea!
Eramanen zaituztet...
Etorri behar duzue...
Zuzen joanen gara...
berehala...
goazen
denok.
Ez beldurrik izan
ez da batere urrun,
ozta 600 verstatxo.
Begien itxireki batean gaude.
Zain daukagu.
Zubira iganen gara zuzenean.
- Volodia,
maitea,
lasai hadi!
Baina nik erantzun
ahots txipi hauen karkarari:
- Tira!
Tea ematen didazue
maitasunaren ordez?
Zapaten konponketa hartzen duzue
maitasunaren ordezko?
Ez zutaz
ez naiz zutaz ari, ama Alexandra Alexeievna.
Mundu osoa dago familiaz betea.
Beha,
itsasuntzi horien karda.
Oder-eko zokoa Alemaniaraino barneratzen da.
Jaitsi, ama,
Stettinen gaude jadanik.
Orain,
ama,
Berlin joko dugu.
Orain zeu zoaz hegan motore marrukari batekin.
Paris.
Amerika.
Brooklyngo zubia,
Sahara,
hemen ere
beltzak familian hartzen du tea
bere emazte kirruarekin.
Adoreaz
eta harriaz
edredoi bat eginen zenuke
eta Komunaz
opil bat.
Mendeetan
zeuen etxetxoetan bizi izan zarete
eta orain
bizitzen hasi zarete
lasai ederrean zeuen etxe batzordeetan!
Urriak jo zuen
mendekuz,
zuzenzale.
Eta zuek
leku hartu duzue
haren sulumazko hegalpean
zeuen baxera paratu duzue.
Ezin da amarauna orraztu txarrantxa batekin.
Suntsi hadi, etxea,
xoko maitea!
Adio!
Zaborretara azken eskilara.
Zer laguntza eman lezake honetan familiak?
Oilasko maitasuna!
Oilalokaren maitasuñoa!
Ibilian ikusten dut
guztien begietan,
Kudriuskaia plazako dorreetan barrena
neure buruaren bila
natorrela
ni,
opariak besapean.
Bere gurutze masta guztien enbatan etzana
untziak lastrea botzen du.
Izan hadila madarikatua,
hutsaren arintasuna!
Urrunean
etxezko arkaitzen hortzak ageri dira.
Ez dago inor ez trabarik.
Hodeiak garretan dira
eta dena biluzik.
Leihoen ostean bakarrik
pinuen orratzak argi ematen dutela.
Zango artean,
lasterra etenik,
harresiak altxa zaizkit
leihoak lerro.
Beiretan
errainuak
tiroko panpinak bezala
itzuli egiten dira
barrurantz gomitatuz.
Ez du Neva begi bistatik kentzen,
izoztua.
Bertan gelditzen da
lagun diezaioten.
Iragaiten dut
azaltzen den lehen ataria.
Sarreran edangoitu batek azeria larrutzen zuen.
Kordea etorririk, barrura sartu da.
Eta bi minutuz
oihu batek betetzen du aretoa:
- Hartza,
hartza,
hartza,
hartz ba-a-a-a-t!...
Gero
galdera ikurra bezala makur
etxekojaunak begi baten erdia arriskatu du
- Arraioa!
Maiakovski!
Ederra hartza!
Eta koipe-adeikeriak ondoren:
- Mesedez!
Plazer baduzu!
Ez da ezer.
Alboka sartuko naiz.
- Ustegabeko poza, Blok-en hitzetan.
Nire emaztea - Fleka Davidovna.
Nire alaba
neurea
benetan, ezta?
hamazazpi udaberri t'erdi.
Eta gero...
Zuek elkar ezagutzen duzue noski!?
Xagu zuloetan gordeak ikaraz
ohepetik ateratzen dira amoranteak.
Gaitzeko mustaxarekin
- erratz egokiak lanparen beiretarako -
sortzen dira mahaipetik zurrutazaleak.
Armariopetik irakurleak, miresleak.
Baina beharrezkoa al da
aurpegirik gabeko desfile hau zehaztea?
Jarraigo zintzoan datoz.
Armiarma sareek
distira eragiten diete bizarrei.
Honek guztiak mendeak ditu,
beti berdin.
Jotzen ez bazaio
eguneroko bizimoduaren zamariak
ez du zirkin egiten.
Izpirituen eta lamina zaindarien ordez
aingeru goardakoa dago orain maizter
militar jantzian.
Baina hona ikaragarriena:
handian,
azalean,
jantzian,
neure ibilera bera!
Eta haietako baten
bizki ikusi dut
neure
burua.
Koltxoietarik, izaren purtzika harrotuz
tximitxek agur egiten dute, hankak tente.
Samovarrak distira egiten zuen, dena berotua
zu atzapar artean kalitzeko gogoak.
Euliz pikartatuak,
paretapapereko
koroatxoek
burua biltzen dizute.
Aingeru turutariek nota batzuk jo dituzte
ikonoz gorrituriko eztanda batean.
Jesusek agur
egiten du adeitsu
bere arantzezko koroa apur
bat jasoz.
Marxek ere,
lauki gorriminean sartua,
herrestan darama bere eguneroko
bizimoduaren bola.
Adar guztietan hasi dira txoriak kantari,
geranioak
untzietarik sudur zuloetara jaiki dira.
Ezarriak dauden bezala,
kokoriko,
badatoz argazkietarik amabitxi koipetsuak.
Mundu guztia ari zen agurka
aho batez hortz betez irribarre eginik,
esanez,
batek baxu ahotsarekin,
besteak mezakantari baten
faltsutuarekin:
- Eguberrion!
Eguberrion!
Eguberrion!
Eguberrion!
Egu-
berri-
on!
Etxekojaunak
aulki bat jaso
putz egin
zamauko papurrak erratzatuz.
- Baina nik ez nekien!...
Bestela atzo...
Uste nuen, ez dago libre...
Bere etxean...
Familiartean...
Nire familia?
Ba-a-a-i.
Mundua dira.
Ez lituzke erratzagaineko sorginak topatuko!
Familia,
Jenisseitik
eta Obetik etorria,
lau hankatan
desfilatzen.
Nire etxea?
Ateratzen dut
izotz burukia,
Nevan
boiatzen da
izotz bilakaturiko
etxea,
kaietarik
haraino...
Hitzak hautatzen nituen
noiz isilenak
noiz marruma ikaragarrienak
noiz lira tilinak.
Mozkinetik
sekulako loriaraino.
Otoitz
mehatxu
erregu
mitinean bezala hitz.
- Baina guztiontzat da...
zuentzat
ere...
«Misterio Barregarria» adibidez
ez da niretzat bakarrik!
Poeta eta gainerakoa...
Garrantzizkoa da noski guztiontzat...
Ez bakarrik niretzat
ez da noski otu zaidalako...
Zabar bada ere,
eman dezagun hartza naizela...
Bertsotan egiten ahal da...
Ongi larrutzen dira piztiak...
Aski da puntu bikoizketa bat
eta hona zamarra bat!...
Gero, sutondoan...
kafea...
pipatzea...
Ez da inolaz ere
hamar minutuko gauza.
Berehala egin behar da,
berandu baino lehen.
Bizkarrean jo adibidez
eta esan:
ukan esperantxa!...
Baina berehala...
eta benetan...
Irribarrez entzuten genion
koblakari ospetsuari
ogi mami bolatxoak firrilkatuz mahaian.
Hitzek punpa egiten zuten kopetetan,
aulkietan,
ilarrak iduri.
Baten bat hunkitu egin da,
ardoak beratuta:
- Itxaron...
itxaron...
Oso erraza ematen du.
Banoa!
Zain omen dago...
zubi batean...
Badakit...
Kuznietski zubiaren ondoan.
Utz nazazue!
Goazen!
Bazterretan
marmariza:
- Total egina zegok!
Aski intziriz!
Jan eta edan dezagun
jan eta edan
eta gero 66ra!
Pikutara teoria!
NEPa
praktika da.
Bete egiozu godaleta,
emaiozu xerra bat.
Futurista beraz?
Ekin!
Batere lotsarik gabe
matelezurka ari dira murtxikatzen.
Putzu
eztarriak;
zurrutartean
eztabaida poetikoen hitzak pindarka.
Gabon esan ondoren
tximitxak
koltxoietaratu egin dira.
Mendeen hautsa gauzetan etzan da.
Baina besteak han dirau
bazterrari lotua.
Zain,
ustez:
laster!
Eta ni beti buruka
eta ni beti berbaka
haginka egin nahirik egunerokeriari.
Berriro jotzen dut
zuzen eta zehar.
Harrigarria:
hitzek gainditu egiten naute.
Baxu ahotsa euli furundan itzali da.
Platerak isildu egin dira
haize burrusta bortitz batean.
Pareteko
papera
zurbil
zurbildua...
urgogor tonu grisetan itoa.
Paretetarik
hirirantz gainez eginik
Bocklinek
«Hildakoen Uhartea» bilakatu du Mosku.
Behiala bezala
baina batez ere
orain bezala.
Errazagorik ez dago!
Hona
txalupan
krobitxet batean bildua
batelaria geldirik.
Hala itsasoan
hala kanpañetan
isiltasunak soinurik mendreena itzaltzen du.
Itsasoen ostean
ezkiek
zerurantz jasotzen dute beren hil irudia.
Bost ajola.
Banoa!
Eta tanpez
ezkiek
jauzi
abia
zabu.
Ezkiak isiltasunaren izari bihurtu dira,
gauaren zaindari,
milizianoak.
Laurdenkatua,
Karonte zuriak
postetxeko zutabeak osatu ditu.
Ametsetan aizkora eskuan sartzen den bezala
kopeta lotiak jo
eta berehala
ihes egiteko
tresnaren gibela baino ez erakutsiz,
hala karriken danborrak
sartuko dira
nire ametsean
eta berehala oroituko naiz
hantxe dagoela neure tristura
eta zoko honen
ostean
dagoela
erruduna.
Ezkutatzen ditut leihoak ahurraz
karrika kantoitik
eta beiren xingola estutzen dut.
Leihoen kartajoku hutsa
dut bizitza.
Beira txar bat
eta galdua naiz.
Beltz batek
- liluren xikanatzailea -
leihoak markatu ditu lizunki
alaitasun zirrizta batez.
Beiren jokuak
izarniadura lorios batean
dirdir egiten du lizunki gauaren hankapean.
Inoiz bezala
hazi ahal banendi
eta leihoraino helgaldatu bertso batean.
Baina ez,
pareta hezearen orpoan gelditu behar.
Bertsoak
eta garaiak ez dira berdinak.
Harriak izotz.
Danbor dardara.
Eta erratzak bakan.
Zapatak kendu
eta eskilaratan abiatzen naiz
karkaxetan barrena.
Oinazea ezin zait isildu bihotzean,
lepokoak eta lepokoak osatuz.
Horrela
Raskolnikovek,
erahile,
atean jo du.
Gomitatua eskilaratan gora dator...
Mailak utzita
paretan josi naiz.
Saiatzen naiz harekin bat egiten
eta entzuten ditut
harien dindirkak.
Menturaz besterik gabe
asko pentsatzeke
instalatu da.
Gomitatuentzat bakarrik
jendetza handientzat.
Eta nire atzamarrek
beregisa utziak
etsipenaren mugan
dantza zoroa gidatzen dute,
nire malurari trufa eginik.
Eta gomitatu beleak?
Ate hegalak
ehun aldiz jo ditu korredorearen saihetsak.
Oihuka oihulari
orroaka orrogile
hordikerian mozkor datoz niregana.
Kopeteko
zimurra.
Ahots
ozta entzungarriak:
«Anuxka
arroxa eta goxoa!»
Gozokiak...
Labea...
Zamarra...
lepoan jartzen
lagundu...
One-steparen doinuak hitzak ito ditu
gero berriz hitzek gain hartzen diote
one-steparen doinuari.
«Zer ote da horrela alaitzen zaituena?
Posible ote da?»
Taldean...
Berriro argiaren printzak
esaldi bat izarniatzen du.
Ez ditut hitzak ulertzen
batez ere orain.
Hona hitzok
(ez gaiztoak, itxuraz):
«Bada bat zangoa hautsi duena,
eta orduan guk alaitu egin behar.
Dantza dezagun.»
Bai
ahotsa da.
Bere oihu ezagunak.
Ezagututa harri
zurtu naiz, mutu.
Oihuen arabera zatitzen ditut nire esaldiak.
Bai,
beraiek dira,
nitaz ari.
Purtzikatze bat.
Partitura bat kantatzen dute ahapeka nonbait.
«Zango bat diozu?
Barregarria da!»
Eta berriro
topek godaletak kliskatzen dituzte,
beiretako distirek masailak ixurtzen dituzte.
Eta berriro
ahots hordi bat:
«Zer interesgarria!
Orduan, diozunez, erdi bi egin da?»
«Barka ustea usteltzea,
diote ez dela erdi bi egin
hautsi besterik ez.»
Eta berriro
ate kolpea eta karranka,
eta berriro parketean herrestaturiko dantzak
eta berriro
pareteko stepek gori
belarrian dirrindatu eta hasperen dagite
two-steparekin.
Paretari atxikitzen natzaio.
Ez naiz neu.
Honda dezala eldarnioak nire bizi hau,
dena baina ez haren ahotsa,
haren ahots jasanezina!
Egunak eman dizkiot,
urteak eguneroko xuhurkeriari.
Eta ni ere ito egiten nintzen
eldarnio hartan.
Teilapeko keek bizitza marraskatu didate.
Deia:
erabaki ezak
solairuetarik
karriketara!
Ihes egiten nion leiho ahozabalduen deiari,
maitatuz ihes.
Beti berera
edo bertsoz bakarrik
edo gaueko pausoz bakarrik,
idatziaren idatziz
arimak letra lerrotu ñimiñoak bilakatzen dira,
bertsotan maitatzez
mutua naiz prosan.
Ezin dut, horra,
ez dakit besterik esaten.
Baina non, maitea,
non, laztana,
non
-neure kantuan!-
trahitu dut nik neure maitasuna?
Hemen
soinu bakoitza
aitorpen bat,
oihartzun bat da.
Nire kantuaren hitz bat bera ere
ez da baztergarri.
Baliatuko naiz xaramelaz
eta eskalaz.
Behakoa jomugari
buruz!
Eta neure bi zangoez harro
geldi! oihukatuko dut
hemen nauzue!
Esanen dut:
- Beha
hemen ere, laztana,
nire bertsoek
egunerokoaren izugarria
suntsituko dutenean,
zure izen maitea babesten dut
Erromes etorria naiz, hemen nauzu.
Zuk bestek ezin nau salbatu.
nire madarikazioek
ez zaituzte jotzen
zu.
Zatoz,
erantzun iezaiozu nire poemari.
Altxa!
Zatoz zubirantz!
Zezenak hiltegian bezala
makurtu dut burua
kolpeari eskaintzeko.
Eutsiko diot,
beherantz joanen naiz.
Segundu bat
eta banoa.
Azken segundu hau,
segundu hori
hasiera bilakatu da,
marruma sinestezin baten hasiera.
Ifar osoa marrumaka.
Ez ez hori dena.
Airearen dardaragatik
ikaragatik
uste dut
Liuban gainean dela.
Hotzagatik
atearen kolpeagatik
uste dut
Tver gainean dela.
Leihotzar guztiak zabaldu dituen
builagatik
uste dut
Klin-en izan dela.
Razumovskoe urpetu egin du enbatak.
Orain
Nikolas Geltokian da.
Putz handi bat bezala
denen gainean,
eta zangopean
mailak
mugitu egin dira,
jitoan doaz
Neva-ren bitsak eramanak.
Izua heldu da.
Berea zuen burua.
Zain sarea tinkatu du
marruma animaletu
lehertu egin da
bertan josi nau:
- Geldi!
Duela zazpi urtetik
duela seiehun verstatarik
etorria naiz agintzeko:
- Ez!
Etorria naiz manatzeko:
- Utz!
Utz!
Ez dut behar
ez hitzik
ez otoitzik.
Zertarako
balio du
zeuk bakarrik
garaitzeak?
Maitasunaz gabeturiko
mundu osoa ere
espero dut
munduko
giza samalda
guztia.
Badira zazpi urte hemen nagoela
beste berrehun egonen naiz,
bertan josia,
espero honetan.
Urteen zubigainean
mesprezatua
isekatua
giza maitasunaren berpizteko
egon beharra daukat
denentzat egon beharra
denentzat ordaindu beharra
denentzat negar egin beharra.
Two-steparen erdian paretak hirutan
zartatu dira
doinuak lehertu egin dira lau
ehun zatitan...
Hona ni hemen, zaharkiturik,
ezein Montmartren,
ehun milagarrenez
mahai batean
igaiten naiz.
Aspaldi du bezeroak aspertu zirela.
Aurrez dakite nik esan beharreko guztia
papereko musika bezala.
Dei eginen diet
(a zer berria!)
norabait abiatzeko,
inor salbatzera.
Alkohol demasa desenkusatzeko
patroiak abisu egiten dio jendeari:
- Errusiarra da!
Emakumeek
haragi eta soineko azau
barre egiten dute
zangotik
heltzen naute:
«Ez gara joanen
hiltzera
prostitutak gara!»
A, Sena balitz Neva!
Etorkizuneko urteen zurrupita bat iduri
Senaren lanbropean noa
orain orogandik atzerri.
Sazhenbeteko,
isekatua,
eritua,
makilatua,
ulu dagit bulebarretan
militarren kaskoen gainetik:
- Bandera gorriaren atzean!
Abia!
Egunerokeriari buruz!
Gizakien zerebroan barrena!
Emakumeen bihotzean barrena!
Egun
haserre berezi batez
bota naute.
Eta gero zer beroa!
Burua
busti behar dut.
Joanen naiz,
noranahi noala joan eginen naiz.
Behean udaltzainak beren xaramelak fistuka.
Zaborketariek
espaloitik
jasotzen dute
neure gorputza.
Egunsentia.
Senaren estalpean jaiki naiz,
errainu gris, zinematografikoa.
Horra
nola ikusten nituen nik
neure eskola aulkitik
Frantziako irudiak ondotik iragaiten.
Azken gomuta xirripa batean
arrastaka nator
Ekialdeko herrietarik despeditzera.
Abiatzen naiz
hegaldi bat hartzeko
baina
josia gelditzen naiz.
Galtzetarik lotuak gelditu dira
nire pildamuak.
Haztatzen dut:
leuna
tipula bezala.
Handia oso.
Dena urre.
Tipulapean
ezkilen marrua.
Ilunabarrak harresi hortzadunak ehotzen zituen.
Ivan Handiaren
kanpandorrean nago.
Kremlimeko dorreek ezpatak dirudite.
Ozta ikusten ahal dira
Moskuko leihoak.
Alaitasuna.
Dena pinuz eguberritua.
Bufada batek jotzen zituen
Kremlimeko desfileak:
noiz kantu bat
noiz Eguberriko dindirren uhina.
Zazpi muinoetarik behera
Darial barrena amilduz
Moskuk festa
jaurtitzen zuen
Terek ibaiak bezala.
Laztu zitzaidan ilea.
Igel ahaleginak egin nituen.
Beldur naiz:
hatz bat atzera eginez gero,
Eguberritako
higuin
zahar honek
berriro bidaliko nau
Miastnitskaia karrikan barrena.
Besoak gurutze,
gurutze
goian
neure oreka behar dut
zeinuka egiten dut.
Gaua loditu da,
ez dut bi metrotara ikusten.
Ilargia.
Neure oinetan,
Matxuk mendia izoztua.
Zaila dago oreka.
Saratsaren Igandetik itzuliko banintz bezala
baina kartoizko besoekin.
Beha iezadazue,
hemendik ikusgarria naiz guztiz.
Hara,
Kaukasoa dena Pinkertonez irakiten.
Ikusi naute.
Dagiegun kaixo guztiei.
Eta unibertso osotik
maiteak
adiskideak
giza xingola luze batean biltzen zaizkit.
Presa dute kontuak kitatzeko
duelariek bezala.
Laztuak,
karraska,
badatoz oraino...
Tu egiten dute ahurretan.
Beren ahur bustiez
besoez
haizeak bezala
kupidarik gabe
ezin konta ahala
zafladek atepeko espartina
bilakatu didate masaila.
Hiribideek
eskunarru denda sortak
eta emakumeek
beren ezti lurrinak zabalduz
eskunarruak kentzen dituzte
neuri botzeko aurpegira,
eskunarru tegiak burura oldartzen zaizkit.
Egunkariak,
aldizkariak,
ez geldi hor beha!
Zatozte muturrera datozkidan gauzen laguntzera.
Gora ezazue laidoa
zeuen orrialde handietan.
Hel diezaiotela belarritik txutxumutxuek!
Egin haginka, iraina!
Baina ni ez naiz maitasunez eritu bat besterik.
Utz itzazue pegarrak zeuen ur zikinetarako.
Nik ez dizuet minik ematen.
Zergatik irain horiek!
ni ez naiz bertsoa,
arima besterik.
Eta behetik:
- Ez!
Zu gure betidaniko etsaia zara.
Izan dugu horrelakorik lehenago,
husar bat!
Sutauts usaina,
pistola baten beruna.
Zabal atorra!
Koldarkeriarik ez!
Erauntsia baino estuago,
trumoia baino erneago,
bekainez bekain,
ongi lerroturik,
fusil guztietarik,
bateria guztietarik,
browning eta mauser bakoitzetik,
ehun pausora,
hamarrera,
bira,
bertarik bertara,
elkarren ondozka tiroak.
Gelditzen dira arnas hartzeko
eta berriro tustatzen dute beruna.
Amai ezazue!
Jo bihotzean!
Ikara bat ere ez!
Azken finean
fina da azkena.
Ikararen azkena ere.
Sarraskia amaitu da.
Poza irakin batean.
Detaileak gogoratuz
pauso txipian urruntzen dira.
Kremlimen bakarrik
poetaren pildamuak
haizean distira bandera gorri eginik.
Eta zerua
lehen bezala
lirikotasunez izarniatzen da.
Zeruko izarreriak harrituta
behatzen du.
Hartz Handia berbalbokari hasi da.
Zertarako?
Poeten erregina izenda dezaten?
Handia,
eraman nazazu Ararat-mendeetan barrena
zopernako zeruan zehar
godalet-arkan!
Barruan,
hegalari siderala,
hartzaren anaia,
sortzearen marruan ulukatzen ditut
nire bertsoak.
Arin!
Arin!
Arin!
Espazioan gora!
Zuzen!
Eguzkiak mendiak argitzen ditu.
Egunek irri kaitik.
© Vladimir Maiakovski