1.- Ez dagoenaren ereilea

Errota abandonatu baten besoak ikusi ditut, bai, nola mugicen ziren.

Nekazari bat ikusi dut, nola ereiten zuela egiten zuen.

Bakarrik zoan, geldi, bularra eguzkiak gorriturik, ortuxik, oinetatik odola zeriola;

herriari aurpegi ematen dion mendiska batetik zoan, zerutik lurrera mugicen zituela besoak.

Eskuetara begiratu diot:

Huxik zeduzkan!

-Nor da? -galdetu diot gerra-gizon bati.

-Zoro bat -eranzun dit. Nik hau pensatu dut:

Dohaxu dira hemen zorakerietan bakexu direnak!

Dohaxu dira bere zoroak harcen dituenean ere nobletu egiten direnak!

Dohaxu dira, eskuxik egonarren, maitatu eta deseoan dadukatena ukabil-beteka erein egiten dutenak!

Eta gero, nire eskuetara begira, itocen ninduen tristura batez hau esan diot ene buruari:

-Eta ni? Eta besteak?

Eta gerra-gizonari bizkarra emanik, buruxtu egin naiz, dolorez, ereile zoroaren aurrean.

Gaiso errota abandonatua, mugi zaite bakean!