GIZONARI GELDI-ARAZITZEKO BERTSOAK
Karrika okerrok korritu nituen
oparo,
luzaro,
emaro;
hemen urratu ziren
ene zapatak eta
ene ametsak ere;
hemen apurtu ziren
ene frakak eta
ene ilusioak ere.
Bilbao honetan,
Basurtutik Atxurira,
ni ere
izan nintzen behin,
orain urte asko,
herria,
eta orain konturatu behar izan
naiz ni...
Orain, plaza batean haur batzuk
erderaz kantatzen
ikusi ditudala:
En un barranco de lobos
hay una fuente que mana
sangre de los españoles
que murieron por España.
Hemen,
askotan esan dut,
ez dago herri bat;
hau da
herri baten kontra
altzatu eta zabaldutako
hiria.
Hemen,
hainbeste ustelkeria,
hainbeste bizio likits,
hain merke saldutako izerdia,
negarra eta gosea,
baina hemen halaber
haurtxo batzuren kantak,
dantzak,
koplak:
Ni me lavo ni me peino
ni me pongo la mantilla
hasta que venga mi novio
de la guerra de Melilla.
Tafernak utz,
kanpofobailak utz,
gizonak;
zinemak utz,
nobedadeak utz,
andreak.
Geldi bedi zuen urratsa
kalearen erdian,
hemen aurkitzen da
Bladi Oterok eskatu zuen bertsoa,
kalearen erdian
gizonari geldi-arazitzeko
bertsoa,
eta gainera,
alegere,
pobre,
Bilbaoko plaza batean
kantatzen,
dantzatzen,
koplatzen
duten
haur batzuren
ezpain freskoetan,
oraindik nagusitu ez den
herri baten
ahoan:
Melilla ya no es Melilla.
Melilla es un matadero
donde matan a los hombres
como si fueran corderos.
Haurrak hurbil
bekizkigu,
oraindik ez baita akabatu
gizontzeko
(andretzeko)
garaia.
© Gabriel Aresti