 |
(Iurreta, 1958) oso gazterik hasi zen aldizkarietan kolaboratzen, eta alor guztiak landu ditu: saiakera (Ni ez naiz hemengoa, Marginalia, Hitzen ondoeza), narratiba (Narrazioak, Atabala eta euria, Ifarraldeko orduak) eta nobela (Lagun izoztua), denak ere oso estilo pertsonalean. Paradoxaren eta ironiaren maisu, gogoeta ipuinduen generoa sortu du (Ez gara gure baitakoak, Han izanik hona naiz). Profugo bizi da.
Obra poetikoa |
|
«Hiru etapa nagusi atzeman litezke Joseba Sarrionandiaren poesian: literaturaren deskubrimendu goiztuak eragindako intertestualitateak markatzen duen kultismoa, egoera pertsonal gogorrak eragindako itxituraren eta urruntasunaren aurkako minduraren lirika, eta mundutar anonimo bilakatuak sorturiko hemen nahi eta han beharraren arteko aro dialektikoa. Hiruretan aurkituko ditugu metaforen ederra, kontrasteen jokoa, mezukeriaren hastioa, pentsamenduaren sakona eta esanguraren anitza eragozten ez duen biribiltasun formala».
(Koldo Izagirreren sarreratik) |