«Errealitate arruntenean finkatua izanak on besterik ez dakarkio Itxaro Bordaren poemagintzari: gas malko-eragileen artean egiten du maitearen galde, eta betiereko lelo erretorikoa izan zitekeena egunerokotasun gordinean kokatzen baldin badigu eztitasunak eta bortizkeriak elkar elikatzen duten plastizitate dramatiko batean, ber gisaz gaitu "gure kaleko" topiko zatekeen horretatik ateratzen oihu ez-ofizial horren urduriaz, bere baitakoa soilik den garrasiaren aldarriaz».
(Koldo Izagirreren sarreratik) |